Najlepsze środowiska graficzne na Linuxa: Wybierz idealny interfejs dla siebie

 

Linux daje użytkownikom niezwykłą elastyczność – możesz wybrać nie tylko dystrybucję, ale także środowisko graficzne (Desktop Environment), które decyduje o wyglądzie i funkcjonalności systemu. W tym wpisie omówimy najpopularniejsze środowiska graficzne, ich zalety i dla kogo będą najlepsze.

---

Co to jest środowisko graficzne?

Środowisko graficzne to zestaw oprogramowania, który zapewnia graficzny interfejs użytkownika (GUI) w systemie Linux. Składa się z menedżera okien, paneli, ikon, menu i aplikacji podstawowych.

---

Najpopularniejsze środowiska graficzne

1. GNOME

• Opis: Nowoczesne i minimalistyczne środowisko, które kładzie nacisk na prostotę i estetykę.
• Dla kogo: Idealne dla początkujących użytkowników i osób, które cenią design oraz spójność.
• Zalety:
  • Łatwe w obsłudze.
  • Rozbudowany ekosystem aplikacji GNOME.
  • Wspiera nowoczesne technologie (Wayland).
• Wady:
  • Wymaga więcej zasobów systemowych.
• Popularne dystrybucje z GNOME: Ubuntu, Fedora, Debian.

---

2. KDE Plasma

• Opis: Elastyczne, bogate w funkcje środowisko, które można dostosować do swoich potrzeb.
• Dla kogo: Dla zaawansowanych użytkowników i fanów personalizacji.
• Zalety:
  • Ogromne możliwości konfiguracji.
  • Nowoczesny wygląd i wysoka wydajność.
  • Lekkość mimo rozbudowanych funkcji.
• Wady:
  • Bogactwo opcji może przytłoczyć początkujących.
• Popularne dystrybucje z KDE: KDE Neon, Kubuntu, openSUSE.

---

3. Xfce

• Opis: Lekkie środowisko, które koncentruje się na szybkości i minimalnym zużyciu zasobów.
• Dla kogo: Dla użytkowników starszych komputerów lub tych, którzy cenią prostotę.
• Zalety:
  • Niskie wymagania sprzętowe.
  • Stabilność i niezawodność.
  • Możliwość modyfikacji wyglądu.
• Wady:
  • Mniej nowoczesny wygląd w porównaniu z GNOME czy KDE.
• Popularne dystrybucje z Xfce: Xubuntu, MX Linux, Manjaro Xfce.

---

4. LXQt

• Opis: Superszybkie i lekkie środowisko graficzne, nastawione na minimalizm.
• Dla kogo: Idealne na bardzo stare lub słabe komputery.
• Zalety:
  • Ekstremalnie małe zużycie RAM-u.
  • Prostota i szybkość działania.
• Wady:
  • Mniej intuicyjne dla początkujących.
• Popularne dystrybucje z LXQt: Lubuntu, LXQt Fedora Spin.

---

5. Cinnamon

• Opis: Tradycyjne środowisko, które przypomina Windowsa – idealne dla osób przesiadających się z tego systemu.
• Dla kogo: Dla użytkowników ceniących klasyczny wygląd i łatwość obsługi.
• Zalety:
  • Intuicyjny układ interfejsu.
  • Piękny wygląd i rozsądne wymagania sprzętowe.
• Wady:
  • Ograniczone możliwości personalizacji w porównaniu z KDE.
• Popularne dystrybucje z Cinnamon: Linux Mint, Ubuntu Cinnamon Remix.

---

6. MATE

• Opis: Tradycyjne środowisko bazujące na starszym GNOME 2, lekkie i stabilne.
• Dla kogo: Dla fanów prostoty i klasycznego interfejsu.
• Zalety:
  • Niskie wymagania sprzętowe.
  • Przyjazny dla użytkowników starszych komputerów.
• Wady:
  • Mniej nowoczesny wygląd.
• Popularne dystrybucje z MATE: Ubuntu MATE, Fedora MATE Spin.

---

7. Budgie

• Opis: Nowoczesne środowisko łączące estetykę i funkcjonalność.
• Dla kogo: Dla osób, które szukają świeżego i eleganckiego wyglądu.
• Zalety:
  • Prosty, ale elegancki interfejs.
  • Integracja z GNOME.
• Wady:
  • Mniejsza społeczność w porównaniu z GNOME czy KDE.
• Popularne dystrybucje z Budgie: Solus, Ubuntu Budgie.

---

Porównanie wymagań systemowych

Środowisko	Minimalny RAM	Zużycie CPU	Najlepsze dla
GNOME	4 GB	Wysokie	Nowoczesne komputery
KDE Plasma	2-3 GB	Średnie	Uniwersalne zastosowania
Xfce	1-2 GB	Niskie	Starsze komputery
LXQt	512 MB – 1 GB	Bardzo niskie	Bardzo stare komputery
Cinnamon	2 GB	Średnie	Użytkownicy Windowsa
MATE	1-2 GB	Niskie	Klasyczny interfejs
Budgie	2-4 GB	Średnie	Elegancki design

---

Jak wypróbować środowiska graficzne?

1. Zainstalowanie nowej sesji na istniejącej dystrybucji:

   • Użyj menedżera pakietów, np. sudo apt install gnome, sudo dnf install kde-plasma.

2. Wybór dystrybucji z preinstalowanym środowiskiem:

   • Większość dystrybucji oferuje różne warianty ze środowiskami graficznymi, np. Ubuntu GNOME, Kubuntu, Xubuntu.

3. Testowanie na Live USB:

   • Pobierz ISO wybranej dystrybucji i przetestuj ją bez instalacji.

---

Podsumowanie

Wybór środowiska graficznego na Linuxa zależy od Twoich potrzeb, preferencji estetycznych i sprzętu. Dzięki różnorodności dostępnych opcji możesz dostosować system do siebie w 100%.

Które środowisko graficzne jest Twoim ulubionym?

Jak zainstalować Ubuntu na starym laptopie?

Ubuntu to jedna z najpopularniejszych dystrybucji Linuxa, znana z prostoty i intuicyjności. Jeśli masz stary laptop, który działa wolno na Windowsie, Ubuntu może tchnąć w niego nowe życie. Poniżej znajdziesz krok po kroku instrukcję instalacji.

---

Krok 1: Przygotowanie

1. Sprawdź wymagania systemowe Ubuntu
   Ubuntu jest stosunkowo lekkim systemem, ale upewnij się, że Twój laptop spełnia minimalne wymagania:

   • Procesor: 2 GHz (lub starszy z obsługą 64-bitów)
   • RAM: 2 GB (zalecane 4 GB)
   • Dysk twardy: co najmniej 25 GB wolnej przestrzeni

2. Pobierz obraz systemu Ubuntu
   Odwiedź oficjalną stronę ubuntu.com i pobierz najnowszą wersję systemu. Dla starszych komputerów rozważ wersję Ubuntu MATE lub Lubuntu (lekka odmiana Ubuntu).

3. Przygotuj bootowalny pendrive

   • Pobierz narzędzie, takie jak Rufus (Windows) lub Etcher (Linux/Mac).
   • Umieść obraz systemu Ubuntu na pendrivie (min. 4 GB).

---

Krok 2: Uruchamianie instalatora

1. Uruchom laptopa z pendrive'a

   • Podłącz przygotowany pendrive i uruchom komputer.
   • Podczas startu wciśnij klawisz (np. F2, F12, Esc lub Del – zależnie od modelu), aby wejść do BIOS/UEFI.
   • Ustaw pendrive jako pierwsze urządzenie bootujące.

2. Rozpocznij instalację

   • Po uruchomieniu zobaczysz menu instalacyjne Ubuntu. Wybierz opcję „Try Ubuntu” (Uruchom w trybie live).
   • Upewnij się, że system działa poprawnie (test dźwięku, Wi-Fi, ekranu).

---

Krok 3: Instalacja Ubuntu

1. Kliknij ikonę „Install Ubuntu” na pulpicie trybu live.

2. Wybierz język instalacji
   Wybierz polski (lub inny preferowany język) i kliknij „Kontynuuj”.

3. Podłącz do sieci Wi-Fi
   Instalator poprosi o połączenie z Internetem. Połącz się, aby uzyskać najnowsze aktualizacje.

4. Typ instalacji

   • Jeśli chcesz całkowicie zastąpić Windows, wybierz „Wymaż dysk i zainstaluj Ubuntu”.
   • Jeśli planujesz dual-boot, wybierz „Zainstaluj obok Windows”.

5. Ustawienia regionalne i użytkownika

   • Wybierz swoją lokalizację (np. Polska).
   • Wprowadź nazwę użytkownika, hasło i nazwę komputera.

6. Rozpocznij instalację
   Instalator skonfiguruje system, co może potrwać 10–30 minut, zależnie od szybkości komputera.

---

Krok 4: Pierwsze uruchomienie

1. Usuń pendrive i zrestartuj komputer.
2. Podczas startu systemu wybierz Ubuntu.
3. Skonfiguruj podstawowe ustawienia, takie jak aktualizacje czy aplikacje.

---

Porady optymalizacyjne dla starszych laptopów

1. Zainstaluj lżejsze środowisko graficzne
   Jeśli standardowy GNOME działa zbyt wolno, możesz spróbować LXDE, XFCE lub MATE.

2. Wyłącz zbędne usługi
   Przejrzyj i zatrzymaj niepotrzebne procesy, aby zmniejszyć obciążenie.

3. Dodaj aplikacje zoptymalizowane dla starszych komputerów

   • Przeglądarka: Midori lub Firefox ESR
   • Edytor tekstu: AbiWord
   • Odtwarzacz wideo: MPV

---

Ubuntu to świetny wybór dla starszych komputerów, oferując stabilność, bezpieczeństwo i ogromną społeczność wsparcia. Daj znać w komentarzach, jak przebiegła Twoja instalacja! 😊

Virtual Box - instalacja Ubuntu | UBUNTU, VIRTUAL BOX

 

Aby zainstalować system Ubuntu na maszynie wirtualnej w VirtualBox, wykonaj poniższe kroki:

Krok 1: Pobierz obraz ISO Ubuntu

1. Przejdź na stronę oficjalnej strony Ubuntu.
2. Pobierz wersję Ubuntu Desktop w formacie ISO. Możesz wybrać najnowszą wersję LTS (Long Term Support), ponieważ jest to stabilna i długoterminowa wersja systemu.

Krok 2: Utwórz nową maszynę wirtualną w VirtualBox

1. Uruchom VirtualBox i kliknij przycisk Nowa.
2. Wprowadź nazwę dla swojej maszyny wirtualnej, np. "Ubuntu" i wybierz typ systemu operacyjnego jako Linux oraz wersję Ubuntu (64-bit).
3. Kliknij Dalej.

Krok 3: Skonfiguruj pamięć RAM

1. Przydziel odpowiednią ilość pamięci RAM. Zaleca się przydzielenie 2 GB (2048 MB) lub więcej, jeśli masz wystarczającą ilość pamięci RAM na komputerze gospodarzu.
2. Kliknij Dalej.

Krok 4: Utwórz nowy wirtualny dysk twardy

1. Wybierz opcję Utwórz nowy dysk twardy i kliknij Dalej.
2. Wybierz format dysku: VDI (VirtualBox Disk Image) – jest to domyślny i zalecany typ.
3. Wybierz, czy dysk ma być dynamicznie przydzielany (zajmuje miejsce tylko wtedy, gdy jest to potrzebne, a nie w pełni zarezerwowane) lub stałej wielkości (w pełni przydzielony dysk).
4. Określ rozmiar dysku. Zwykle 20 GB lub więcej wystarczy dla Ubuntu. Możesz również zwiększyć tę wartość, jeśli planujesz przechowywać więcej danych w systemie.

Krok 5: Zamontuj obraz ISO Ubuntu

1. Po utworzeniu maszyny wirtualnej, wybierz ją w VirtualBox i kliknij Ustawienia.
2. Przejdź do zakładki Nośniki (Storage), kliknij ikonę dysku obok "Pusty" w sekcji "Kontroler: IDE".
3. W sekcji "Pusty" kliknij ikonę dysku po prawej stronie i wybierz Wybierz plik dysku.
4. Znajdź pobrany obraz ISO Ubuntu i wybierz go.

Krok 6: Uruchom maszynę wirtualną

1. Kliknij Start, aby uruchomić maszynę wirtualną. Ubuntu powinno zacząć się ładować z obrazu ISO.
2. Jeśli proces nie rozpocznie się automatycznie, upewnij się, że masz ustawioną prawidłową kolejność rozruchu w BIOS maszyny wirtualnej (aby najpierw bootował z napędu CD/DVD lub obrazu ISO).

Krok 7: Zainstaluj Ubuntu

1. Po uruchomieniu Ubuntu pojawi się ekran instalacji.
2. Wybierz Zainstaluj Ubuntu.
3. Wybierz język, który preferujesz.
4. Określ układ klawiatury.
5. Podczas instalacji, Ubuntu zapyta o typ instalacji:
   • Jeśli to pierwsza instalacja, wybierz opcję Zainstaluj Ubuntu obok istniejącego systemu lub Zainstaluj na całym dysku (nie musisz martwić się o partycjonowanie, ponieważ jest to wirtualny dysk).
6. Wprowadź dane użytkownika: imię, nazwisko, nazwa użytkownika i hasło.
7. Wybierz strefę czasową (np. "Europe/Warsaw").
8. Rozpocznij instalację i poczekaj, aż proces zostanie zakończony (około 20-30 minut, w zależności od zasobów komputera).

Krok 8: Zakończenie instalacji

1. Po zakończeniu instalacji pojawi się komunikat o konieczności ponownego uruchomienia systemu.
2. Usuń obraz ISO z napędu wirtualnego (w zakładce Nośniki), aby system uruchomił się z nowo zainstalowanego systemu Ubuntu.
3. Kliknij Uruchom ponownie.

Krok 9: Zaloguj się do systemu

1. Po ponownym uruchomieniu, powinieneś zobaczyć ekran logowania Ubuntu.
2. Zaloguj się, używając danych, które ustawiłeś podczas instalacji.

Podsumowanie:

Instalacja Ubuntu na VirtualBox jest prostym procesem, który polega na przygotowaniu maszyny wirtualnej, przypisaniu odpowiednich zasobów (RAM, dysk) i uruchomieniu instalatora Ubuntu z obrazu ISO. Po zakończeniu instalacji, Ubuntu jest gotowe do używania w środowisku wirtualnym.

Virtual Box - ustawienia pamięci RAM i dysku | LINUX, VIRTUAL BOX

 

Wybór odpowiedniej ilości pamięci RAM i przestrzeni dyskowej w VirtualBox zależy od kilku czynników, takich jak wymagania systemu operacyjnego, dostępna pamięć w Twoim komputerze, a także cel używania maszyny wirtualnej. Oto, jak można podjąć decyzję:

1. Pamięć RAM

• Zasada ogólna: Wybieraj tyle pamięci RAM, ile jest możliwe, ale z zachowaniem ostrożności, by nie zredukować dostępnej pamięci RAM w systemie gospodarza (komputerze fizycznym) do wartości, która może powodować problemy z wydajnością.
• Minimalne wymagania:
  • Dla systemów takich jak Linux (np. Ubuntu, Mint) wystarczy zwykle 1-2 GB pamięci RAM.
  • Dla bardziej zasobożernych systemów, jak Windows 10 lub Windows 11, warto przydzielić co najmniej 4 GB RAM, choć lepiej jest przydzielić 8 GB lub więcej, jeśli masz wystarczająco dużo dostępnej pamięci.
• Zalecenia:
  • Zarezerwuj około 50-60% dostępnej pamięci RAM w systemie gospodarza na maszynę wirtualną, by system gospodarza nadal mógł działać płynnie.
  • Na przykład, jeśli masz 8 GB RAM, najlepiej przydzielić około 4 GB RAM do maszyny wirtualnej, nie więcej, aby nie spowolnić systemu gospodarza.

2. Przestrzeń dyskowa

• Minimalne wymagania:
  • W zależności od systemu operacyjnego, minimalna przestrzeń dyskowa to zwykle około 10-20 GB.
  • Jednak zaleca się przydzielenie co najmniej 30-50 GB przestrzeni dyskowej, aby mieć miejsce na aplikacje, aktualizacje i pliki użytkownika. Na przykład:
    • Dla Linuxa może wystarczyć 20 GB, ale dla pełnej wersji z wieloma aplikacjami warto przydzielić 30-50 GB.
    • Dla Windows 10/11 minimum to około 40 GB, ale bardziej komfortowe będzie 60-80 GB.
• Typy dysków w VirtualBox:
  • VDI (VirtualBox Disk Image) – Najczęściej używany typ. Może być dynamiczny lub stały. Dynamiczny dysk będzie rosł w miarę potrzeby, co jest wygodne, gdy nie chcesz przydzielać zbyt dużej przestrzeni na początku.
  • VHD (Virtual Hard Disk) – Często używany w produktach Microsoftu, ale działa równie dobrze w VirtualBox. Użyj go, jeśli planujesz przenosić maszyny wirtualne między różnymi platformami.
  • VMDK (Virtual Machine Disk) – Format używany głównie w VMware, ale również wspierany przez VirtualBox. Wybierz go, jeśli masz zamiar używać maszyny wirtualnej na różnych platformach w ekosystemie VMware.

3. Wydajność a zasoby

• Im więcej pamięci RAM i przestrzeni dyskowej przydzielisz, tym więcej zasobów systemowych będzie używała maszyna wirtualna. Warto pamiętać, że zbyt duża ilość przydzielonych zasobów może wpłynąć na wydajność systemu gospodarza.
• Równowaga: Jeśli masz system z 8 GB RAM, optymalnie przydzielić około 4 GB na maszynę wirtualną, a resztę pozostawić dla systemu gospodarza. Podobnie z przestrzenią dyskową – pamiętaj, by nie przydzielać za dużo, jeśli masz ograniczoną przestrzeń na dysku.

Podsumowanie:

• RAM: Dla systemów jak Linux przydziel 2-4 GB, dla Windowsa przydziel co najmniej 4-8 GB.
• Dysk: Przydziel 20-50 GB w zależności od systemu operacyjnego.
• Typ dysku: Wybierz VDI (dynamiczny) dla elastyczności.

Dzięki tym wskazówkom będziesz w stanie optymalnie skonfigurować swoją maszynę wirtualną w VirtualBox.

Jak zmienić liczbę rdzeni w Virtual Box? | LINUX

 

Aby włączyć obsługę wielu rdzeni procesora w systemie Windows, możesz użyć narzędzia msconfig. Poniżej znajdziesz kroki, jak to zrobić:

Krok 1: Włączenie obsługi wielu rdzeni w Windows (msconfig)

1. Otwórz msconfig:

   • Naciśnij klawisz Windows + R na klawiaturze, aby otworzyć okno Uruchamianie.
   • Wpisz msconfig i naciśnij Enter.

2. Zmień ustawienia rozruchu:

   • W oknie Konfiguracja systemu przejdź do zakładki Rozruch.
   • Wybierz swoje bieżące systemy operacyjne (jeśli jest ich kilka) i kliknij Opcje rozruchu.

3. Włącz liczbę rdzeni:

   • W sekcji Opcje rozruchu zaznacz pole Liczba rdzeni i ustaw wartość na 2 (lub więcej, w zależności od liczby rdzeni, które chcesz przydzielić).
   • Kliknij OK, a następnie Zastosuj.

4. Zrestartuj komputer:

   • Po zastosowaniu zmian uruchom ponownie komputer, aby nowe ustawienia zaczęły działać.

Krok 2: Zmiana liczby rdzeni w VirtualBox

1. Zamknij maszynę wirtualną:

   • Upewnij się, że maszyna wirtualna jest wyłączona.

2. Wejdź do ustawień maszyny wirtualnej:

   • Wybierz maszynę wirtualną, kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz Ustawienia (Settings).

3. Przejdź do zakładki "System":

   • W sekcji System przejdź do zakładki Procesor (Processor).
   • W sekcji Liczba rdzeni (CPUs) ustaw liczbę rdzeni, którą chcesz przypisać maszynie wirtualnej. Możesz wybrać 1, 2 lub więcej rdzeni (w zależności od liczby rdzeni dostępnych w twoim fizycznym procesorze).

4. Zastosuj zmiany:

   • Kliknij OK, aby zapisać ustawienia.

5. Uruchom maszynę wirtualną:

   • Po zastosowaniu zmian, uruchom maszynę wirtualną, która teraz będzie korzystać z przydzielonej liczby rdzeni.

Gdzie można podpatrzyć liczbę rdzeni?

1. Wirtualna maszyna w VirtualBox:
   • W VirtualBox możesz sprawdzić przydzieloną liczbę rdzeni, wchodząc w ustawienia maszyny wirtualnej w zakładkę System → Procesor.
2. W systemie Windows:
   • Aby sprawdzić liczbę rdzeni używanych przez system operacyjny, możesz otworzyć Menadżer zadań (Ctrl+Shift+Esc), a następnie przejść do zakładki Wydajność (Performance). Znajdziesz tam wykresy CPU z informacjami o liczbie rdzeni i wątków.

Dzięki tym ustawieniom, maszyna wirtualna i system Windows będą działały efektywnie na odpowiedniej liczbie rdzeni.

Instalacja Linux na wirtualnej maszynie | VIRTUAL BOX

 

Jeśli chcesz zainstalować Linuxa w wersji wirtualnej, najlepszą opcją będzie użycie programu do wirtualizacji, takiego jak VirtualBox lub VMware Workstation Player. Oba są darmowe i pozwalają na łatwą instalację systemu operacyjnego w wirtualnej maszynie.

Oto kilka kroków, które mogą Ci pomóc:

1. Wybór dystrybucji Linuxa:

   • Jeśli dopiero zaczynasz z Linuxem, Ubuntu jest bardzo popularnym wyborem, ponieważ ma dużą społeczność, jest łatwe w użyciu i dobrze wspierane.
   • Alternatywnie, Linux Mint jest również świetnym wyborem dla początkujących, oferując bardziej tradycyjny wygląd i łatwiejszą konfigurację.
   • Jeśli chcesz czegoś bardziej lekkiego, dobrym wyborem będzie Xubuntu lub Lubuntu.

2. Pobranie obrazu ISO: Wejdź na stronę wybranej dystrybucji (np. ubuntu.com lub linuxmint.com) i pobierz obraz ISO systemu.

3. Instalacja VirtualBox (lub VMware):

   • Pobierz i zainstaluj VirtualBox ze strony virtualbox.org lub VMware Workstation Player ze strony vmware.com.
   • Po zainstalowaniu, uruchom program i stwórz nową maszynę wirtualną, wybierając odpowiedni system operacyjny (np. Linux) i wersję (np. Ubuntu 64-bit).

4. Instalacja systemu:

   • Podczas tworzenia maszyny wirtualnej wybierz pobrany plik ISO jako źródło instalacji.
   • Przejdź przez standardowy proces instalacji systemu Linux, wybierając opcje takie jak język, strefa czasowa, oraz partycje (w przypadku maszyny wirtualnej nie musisz się martwić o uszkodzenie innych systemów na dysku).

5. Używanie systemu: Po zakończeniu instalacji masz system Linux w wirtualnej maszynie, który możesz używać bez ryzyka dla swojego głównego systemu.