Virtual Box - instalacja Ubuntu | UBUNTU, VIRTUAL BOX

 

Aby zainstalować system Ubuntu na maszynie wirtualnej w VirtualBox, wykonaj poniższe kroki:

Krok 1: Pobierz obraz ISO Ubuntu

1. Przejdź na stronę oficjalnej strony Ubuntu.
2. Pobierz wersję Ubuntu Desktop w formacie ISO. Możesz wybrać najnowszą wersję LTS (Long Term Support), ponieważ jest to stabilna i długoterminowa wersja systemu.

Krok 2: Utwórz nową maszynę wirtualną w VirtualBox

1. Uruchom VirtualBox i kliknij przycisk Nowa.
2. Wprowadź nazwę dla swojej maszyny wirtualnej, np. "Ubuntu" i wybierz typ systemu operacyjnego jako Linux oraz wersję Ubuntu (64-bit).
3. Kliknij Dalej.

Krok 3: Skonfiguruj pamięć RAM

1. Przydziel odpowiednią ilość pamięci RAM. Zaleca się przydzielenie 2 GB (2048 MB) lub więcej, jeśli masz wystarczającą ilość pamięci RAM na komputerze gospodarzu.
2. Kliknij Dalej.

Krok 4: Utwórz nowy wirtualny dysk twardy

1. Wybierz opcję Utwórz nowy dysk twardy i kliknij Dalej.
2. Wybierz format dysku: VDI (VirtualBox Disk Image) – jest to domyślny i zalecany typ.
3. Wybierz, czy dysk ma być dynamicznie przydzielany (zajmuje miejsce tylko wtedy, gdy jest to potrzebne, a nie w pełni zarezerwowane) lub stałej wielkości (w pełni przydzielony dysk).
4. Określ rozmiar dysku. Zwykle 20 GB lub więcej wystarczy dla Ubuntu. Możesz również zwiększyć tę wartość, jeśli planujesz przechowywać więcej danych w systemie.

Krok 5: Zamontuj obraz ISO Ubuntu

1. Po utworzeniu maszyny wirtualnej, wybierz ją w VirtualBox i kliknij Ustawienia.
2. Przejdź do zakładki Nośniki (Storage), kliknij ikonę dysku obok "Pusty" w sekcji "Kontroler: IDE".
3. W sekcji "Pusty" kliknij ikonę dysku po prawej stronie i wybierz Wybierz plik dysku.
4. Znajdź pobrany obraz ISO Ubuntu i wybierz go.

Krok 6: Uruchom maszynę wirtualną

1. Kliknij Start, aby uruchomić maszynę wirtualną. Ubuntu powinno zacząć się ładować z obrazu ISO.
2. Jeśli proces nie rozpocznie się automatycznie, upewnij się, że masz ustawioną prawidłową kolejność rozruchu w BIOS maszyny wirtualnej (aby najpierw bootował z napędu CD/DVD lub obrazu ISO).

Krok 7: Zainstaluj Ubuntu

1. Po uruchomieniu Ubuntu pojawi się ekran instalacji.
2. Wybierz Zainstaluj Ubuntu.
3. Wybierz język, który preferujesz.
4. Określ układ klawiatury.
5. Podczas instalacji, Ubuntu zapyta o typ instalacji:
   • Jeśli to pierwsza instalacja, wybierz opcję Zainstaluj Ubuntu obok istniejącego systemu lub Zainstaluj na całym dysku (nie musisz martwić się o partycjonowanie, ponieważ jest to wirtualny dysk).
6. Wprowadź dane użytkownika: imię, nazwisko, nazwa użytkownika i hasło.
7. Wybierz strefę czasową (np. "Europe/Warsaw").
8. Rozpocznij instalację i poczekaj, aż proces zostanie zakończony (około 20-30 minut, w zależności od zasobów komputera).

Krok 8: Zakończenie instalacji

1. Po zakończeniu instalacji pojawi się komunikat o konieczności ponownego uruchomienia systemu.
2. Usuń obraz ISO z napędu wirtualnego (w zakładce Nośniki), aby system uruchomił się z nowo zainstalowanego systemu Ubuntu.
3. Kliknij Uruchom ponownie.

Krok 9: Zaloguj się do systemu

1. Po ponownym uruchomieniu, powinieneś zobaczyć ekran logowania Ubuntu.
2. Zaloguj się, używając danych, które ustawiłeś podczas instalacji.

Podsumowanie:

Instalacja Ubuntu na VirtualBox jest prostym procesem, który polega na przygotowaniu maszyny wirtualnej, przypisaniu odpowiednich zasobów (RAM, dysk) i uruchomieniu instalatora Ubuntu z obrazu ISO. Po zakończeniu instalacji, Ubuntu jest gotowe do używania w środowisku wirtualnym.

Virtual Box - ustawienia pamięci RAM i dysku | LINUX, VIRTUAL BOX

 

Wybór odpowiedniej ilości pamięci RAM i przestrzeni dyskowej w VirtualBox zależy od kilku czynników, takich jak wymagania systemu operacyjnego, dostępna pamięć w Twoim komputerze, a także cel używania maszyny wirtualnej. Oto, jak można podjąć decyzję:

1. Pamięć RAM

• Zasada ogólna: Wybieraj tyle pamięci RAM, ile jest możliwe, ale z zachowaniem ostrożności, by nie zredukować dostępnej pamięci RAM w systemie gospodarza (komputerze fizycznym) do wartości, która może powodować problemy z wydajnością.
• Minimalne wymagania:
  • Dla systemów takich jak Linux (np. Ubuntu, Mint) wystarczy zwykle 1-2 GB pamięci RAM.
  • Dla bardziej zasobożernych systemów, jak Windows 10 lub Windows 11, warto przydzielić co najmniej 4 GB RAM, choć lepiej jest przydzielić 8 GB lub więcej, jeśli masz wystarczająco dużo dostępnej pamięci.
• Zalecenia:
  • Zarezerwuj około 50-60% dostępnej pamięci RAM w systemie gospodarza na maszynę wirtualną, by system gospodarza nadal mógł działać płynnie.
  • Na przykład, jeśli masz 8 GB RAM, najlepiej przydzielić około 4 GB RAM do maszyny wirtualnej, nie więcej, aby nie spowolnić systemu gospodarza.

2. Przestrzeń dyskowa

• Minimalne wymagania:
  • W zależności od systemu operacyjnego, minimalna przestrzeń dyskowa to zwykle około 10-20 GB.
  • Jednak zaleca się przydzielenie co najmniej 30-50 GB przestrzeni dyskowej, aby mieć miejsce na aplikacje, aktualizacje i pliki użytkownika. Na przykład:
    • Dla Linuxa może wystarczyć 20 GB, ale dla pełnej wersji z wieloma aplikacjami warto przydzielić 30-50 GB.
    • Dla Windows 10/11 minimum to około 40 GB, ale bardziej komfortowe będzie 60-80 GB.
• Typy dysków w VirtualBox:
  • VDI (VirtualBox Disk Image) – Najczęściej używany typ. Może być dynamiczny lub stały. Dynamiczny dysk będzie rosł w miarę potrzeby, co jest wygodne, gdy nie chcesz przydzielać zbyt dużej przestrzeni na początku.
  • VHD (Virtual Hard Disk) – Często używany w produktach Microsoftu, ale działa równie dobrze w VirtualBox. Użyj go, jeśli planujesz przenosić maszyny wirtualne między różnymi platformami.
  • VMDK (Virtual Machine Disk) – Format używany głównie w VMware, ale również wspierany przez VirtualBox. Wybierz go, jeśli masz zamiar używać maszyny wirtualnej na różnych platformach w ekosystemie VMware.

3. Wydajność a zasoby

• Im więcej pamięci RAM i przestrzeni dyskowej przydzielisz, tym więcej zasobów systemowych będzie używała maszyna wirtualna. Warto pamiętać, że zbyt duża ilość przydzielonych zasobów może wpłynąć na wydajność systemu gospodarza.
• Równowaga: Jeśli masz system z 8 GB RAM, optymalnie przydzielić około 4 GB na maszynę wirtualną, a resztę pozostawić dla systemu gospodarza. Podobnie z przestrzenią dyskową – pamiętaj, by nie przydzielać za dużo, jeśli masz ograniczoną przestrzeń na dysku.

Podsumowanie:

• RAM: Dla systemów jak Linux przydziel 2-4 GB, dla Windowsa przydziel co najmniej 4-8 GB.
• Dysk: Przydziel 20-50 GB w zależności od systemu operacyjnego.
• Typ dysku: Wybierz VDI (dynamiczny) dla elastyczności.

Dzięki tym wskazówkom będziesz w stanie optymalnie skonfigurować swoją maszynę wirtualną w VirtualBox.

Jak zmienić liczbę rdzeni w Virtual Box? | LINUX

 

Aby włączyć obsługę wielu rdzeni procesora w systemie Windows, możesz użyć narzędzia msconfig. Poniżej znajdziesz kroki, jak to zrobić:

Krok 1: Włączenie obsługi wielu rdzeni w Windows (msconfig)

1. Otwórz msconfig:

   • Naciśnij klawisz Windows + R na klawiaturze, aby otworzyć okno Uruchamianie.
   • Wpisz msconfig i naciśnij Enter.

2. Zmień ustawienia rozruchu:

   • W oknie Konfiguracja systemu przejdź do zakładki Rozruch.
   • Wybierz swoje bieżące systemy operacyjne (jeśli jest ich kilka) i kliknij Opcje rozruchu.

3. Włącz liczbę rdzeni:

   • W sekcji Opcje rozruchu zaznacz pole Liczba rdzeni i ustaw wartość na 2 (lub więcej, w zależności od liczby rdzeni, które chcesz przydzielić).
   • Kliknij OK, a następnie Zastosuj.

4. Zrestartuj komputer:

   • Po zastosowaniu zmian uruchom ponownie komputer, aby nowe ustawienia zaczęły działać.

Krok 2: Zmiana liczby rdzeni w VirtualBox

1. Zamknij maszynę wirtualną:

   • Upewnij się, że maszyna wirtualna jest wyłączona.

2. Wejdź do ustawień maszyny wirtualnej:

   • Wybierz maszynę wirtualną, kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz Ustawienia (Settings).

3. Przejdź do zakładki "System":

   • W sekcji System przejdź do zakładki Procesor (Processor).
   • W sekcji Liczba rdzeni (CPUs) ustaw liczbę rdzeni, którą chcesz przypisać maszynie wirtualnej. Możesz wybrać 1, 2 lub więcej rdzeni (w zależności od liczby rdzeni dostępnych w twoim fizycznym procesorze).

4. Zastosuj zmiany:

   • Kliknij OK, aby zapisać ustawienia.

5. Uruchom maszynę wirtualną:

   • Po zastosowaniu zmian, uruchom maszynę wirtualną, która teraz będzie korzystać z przydzielonej liczby rdzeni.

Gdzie można podpatrzyć liczbę rdzeni?

1. Wirtualna maszyna w VirtualBox:
   • W VirtualBox możesz sprawdzić przydzieloną liczbę rdzeni, wchodząc w ustawienia maszyny wirtualnej w zakładkę System → Procesor.
2. W systemie Windows:
   • Aby sprawdzić liczbę rdzeni używanych przez system operacyjny, możesz otworzyć Menadżer zadań (Ctrl+Shift+Esc), a następnie przejść do zakładki Wydajność (Performance). Znajdziesz tam wykresy CPU z informacjami o liczbie rdzeni i wątków.

Dzięki tym ustawieniom, maszyna wirtualna i system Windows będą działały efektywnie na odpowiedniej liczbie rdzeni.

Instalacja Linux na wirtualnej maszynie | VIRTUAL BOX

 

Jeśli chcesz zainstalować Linuxa w wersji wirtualnej, najlepszą opcją będzie użycie programu do wirtualizacji, takiego jak VirtualBox lub VMware Workstation Player. Oba są darmowe i pozwalają na łatwą instalację systemu operacyjnego w wirtualnej maszynie.

Oto kilka kroków, które mogą Ci pomóc:

1. Wybór dystrybucji Linuxa:

   • Jeśli dopiero zaczynasz z Linuxem, Ubuntu jest bardzo popularnym wyborem, ponieważ ma dużą społeczność, jest łatwe w użyciu i dobrze wspierane.
   • Alternatywnie, Linux Mint jest również świetnym wyborem dla początkujących, oferując bardziej tradycyjny wygląd i łatwiejszą konfigurację.
   • Jeśli chcesz czegoś bardziej lekkiego, dobrym wyborem będzie Xubuntu lub Lubuntu.

2. Pobranie obrazu ISO: Wejdź na stronę wybranej dystrybucji (np. ubuntu.com lub linuxmint.com) i pobierz obraz ISO systemu.

3. Instalacja VirtualBox (lub VMware):

   • Pobierz i zainstaluj VirtualBox ze strony virtualbox.org lub VMware Workstation Player ze strony vmware.com.
   • Po zainstalowaniu, uruchom program i stwórz nową maszynę wirtualną, wybierając odpowiedni system operacyjny (np. Linux) i wersję (np. Ubuntu 64-bit).

4. Instalacja systemu:

   • Podczas tworzenia maszyny wirtualnej wybierz pobrany plik ISO jako źródło instalacji.
   • Przejdź przez standardowy proces instalacji systemu Linux, wybierając opcje takie jak język, strefa czasowa, oraz partycje (w przypadku maszyny wirtualnej nie musisz się martwić o uszkodzenie innych systemów na dysku).

5. Używanie systemu: Po zakończeniu instalacji masz system Linux w wirtualnej maszynie, który możesz używać bez ryzyka dla swojego głównego systemu.

Środowisko graficzne w Antixie | ANTIX

Antix instaluje środowisko graficzne. Z discimage antiX-23.2_386-full.iso instaluje system z graficznym interfejsem, ale z lekkimi środowiskami graficznymi, które są zoptymalizowane pod kątem wydajności na starszym sprzęcie. W przypadku wersji Full, domyślnie używane środowiska graficzne to najczęściej Fluxbox lub IceWM, które są znacznie mniej zasobochłonne niż popularne środowiska, takie jak GNOME czy KDE.

Po zainstalowaniu antiX w wersji Full, otrzymasz dostęp do pełnego graficznego interfejsu, który pozwala na korzystanie z systemu w wygodny sposób, ale przy minimalnym obciążeniu zasobów systemowych. Dzięki temu, antiX jest idealny do uruchamiania na starszych komputerach, które mogą nie obsługiwać bardziej zaawansowanych systemów.

Jeśli wolisz system bez środowiska graficznego, dostępna jest również wersja Core, która oferuje jedynie minimalny zestaw narzędzi, pozostawiając użytkownikowi swobodę wyboru środowiska graficznego.

Conky w Antix - jak wyłączyć | ANTIX

W antiX na pasku bocznym z prawej strony ekranu, który pokazuje informacje o pamięci RAM, CPU, itp., znajduje się conky, narzędzie do monitorowania systemu. Aby wyłączyć ten panel, wykonaj poniższe kroki:

1. Wyłączenie conky z poziomu sesji

• Conky jest uruchamiane automatycznie przy starcie sesji. Aby je wyłączyć, musisz usunąć jego uruchamianie z autostartu.
• Aby to zrobić, przejdź do Menu → Preferences → Session & Startup (lub znajdź odpowiednią opcję w menu systemowym, zależnie od wersji) i wyłącz conky w sekcji "Autostart".

2. Ręczne wyłączenie conky

• Otwórz terminal i wprowadź następujące polecenie, aby zakończyć działanie conky:

  
  pkill conky
  

• Jeśli chcesz, aby conky nie uruchamiał się ponownie przy następnym logowaniu, sprawdź, czy nie ma go w autostarcie (patrz punkt 1).

3. Modyfikacja pliku konfiguracyjnego

• Jeśli chcesz na stałe usunąć lub zmienić sposób wyświetlania conky, edytuj plik konfiguracyjny. Zwykle znajduje się on w katalogu użytkownika:

  bash
  
  ~/.conkyrc
  

• Możesz usunąć lub zmodyfikować ten plik, aby dostosować wyświetlane informacje lub całkowicie wyłączyć wyświetlanie conky.

Po tych czynnościach, conky nie będzie już wyświetlać się na ekranie, a Ty nie będziesz widział informacji o pamięci, CPU, itp.

Antix - dystrybucja Linux na Debianie | ALTERNATYWA

 

W antiX, podobnie jak w innych dystrybucjach opartych na Debianie, instalacja pakietów odbywa się głównie za pomocą narzędzi wiersza poleceń. Choć antiX jest zoptymalizowane pod kątem lekkich aplikacji, wciąż korzysta z Debiana jako bazy, więc metody instalacji pakietów są podobne do tych używanych w innych dystrybucjach Debiana.

Oto główne metody instalacji pakietów w antiX:

1. APT (Advanced Package Tool)

• APT jest podstawowym narzędziem do zarządzania pakietami w systemach opartych na Debianie, w tym w antiX.
• Aby zainstalować pakiety:
  • Otwórz terminal i użyj polecenia:

    php
    
    sudo apt update
    sudo apt install <nazwa-pakietu>
    

  • Na przykład, aby zainstalować program vim:

    
    sudo apt install vim
    

• Aktualizacja pakietów:
  • Aby zaktualizować system:

    
    sudo apt upgrade
    

• Usuwanie pakietów:
  • Aby usunąć pakiet:

    arduino
    
    sudo apt remove <nazwa-pakietu>
    

2. Zarządzanie pakietami za pomocą synaptic

• Synaptic Package Manager to narzędzie graficzne dla APT, które jest dostępne w antiX (choć może wymagać ręcznej instalacji, zależnie od wersji).
• Aby zainstalować Synaptic, użyj polecenia:

  
  sudo apt install synaptic
  

• Po zainstalowaniu, uruchom Synaptic z menu aplikacji, a następnie przeszukuj, instaluj, aktualizuj i usuwaj pakiety za pomocą interfejsu graficznego.

3. Instalacja pakietów .deb

• Jeśli masz plik .deb, który chcesz zainstalować ręcznie (np. pobrany z internetu), użyj polecenia:

  arduino
  
  sudo dpkg -i <ścieżka-do-pliku.deb>
  

  • Jeśli wystąpią problemy z zależnościami, użyj:

    css
    
    sudo apt --fix-broken install
    

4. Zarządzanie pakietami z aptitude

• Aptitude to kolejne narzędzie do zarządzania pakietami w systemie Debian. Może być przydatne w bardziej złożonych przypadkach.
• Aby zainstalować aptitude:

  
  sudo apt install aptitude
  

• Aby zainstalować pakiety przy pomocy aptitude, użyj:

  php
  
  sudo aptitude install <nazwa-pakietu>
  

5. Narzędzie dmenu i inne lekkie menedżery

• W antiX masz także do dyspozycji lekkie narzędzia, takie jak dmenu do uruchamiania aplikacji czy zarządzania pakietami z poziomu interfejsu graficznego. Można używać go do prostych operacji instalacji, jeśli zainstalujesz odpowiednie skrypty lub GUI.

---

Podsumowanie: antiX wspiera klasyczne narzędzia Debiana do zarządzania pakietami, takie jak APT i dpkg, ale dzięki lekkim narzędziom takim jak synaptic i dmenu, oferuje także opcje bardziej przystępne dla użytowników.

AntiX-23.2_386-full.iso instaluje system z graficznym interfejsem, ale z lekkimi środowiskami graficznymi, które są zoptymalizowane pod kątem wydajności na starszym sprzęcie. W przypadku wersji Full, domyślnie używane środowiska graficzne to najczęściej Fluxbox lub IceWM, które są znacznie mniej zasobochłonne niż popularne środowiska, takie jak GNOME czy KDE.

Po zainstalowaniu antiX w wersji Full, otrzymasz dostęp do pełnego graficznego interfejsu, który pozwala na korzystanie z systemu w wygodny sposób, ale przy minimalnym obciążeniu zasobów systemowych. Dzięki temu, antiX jest idealny do uruchamiania na starszych komputerach, które mogą nie obsługiwać bardziej zaawansowanych systemów.

Jeśli wolisz system bez środowiska graficznego, dostępna jest również wersja Core, która oferuje jedynie minimalny zestaw narzędzi, pozostawiając użytkownikowi swobodę wyboru środowiska graficznego.